Biecz

Dwa zamki i dwa warowne dwory królewskie

Przyjmuje się, że biecki zamek królewski budowano na miejscu wcześniejszego grodu (odnaleziono resztki spalonego wału i zakopaną w nim ceramikę) etapami już od XIII w. Na postawie badań archeologicznych ustalono, że warownia miała kształt prostokąta. Od północnego zachodu znajdowała się okrągła wieża o średnicy 10 m, a od północnego wschodu do warowni dostawiony był zewnętrzny budynek bramny. Od zachodu prowadził do niego zwodzony most. W okolicach wieży odkryto zgrubienie murów, co pozwala sądzić, iż była ona wraz z częścią murów obwodowych wybudowana najwcześniej - być może już w I połowie XIII w.


1306 r. - zamek w Bieczu był własnością biskupa Muskaty
1311 r. - Biecz stał się na stałe własnością królewską, kiedy to Władysław Łokietek zajął ziemie biskupa Muskaty. Wcześniej właścicielami miasta była księżna krakowska Kinga, a także na zmianę król polski, Węgrzy, Czesi i biskup Muskata. To w Bieczu właśnie w potwierdzono na piśmie zezwolenie na sprowadzenie Krzyżaków do Polski.
1348 r. - burgrabią bieckiego zamku był Mikołaj z Babic
1371 r. - na zamku przebywała królowa Węgier i Polski Elżbieta
II poł. XIV w. - warownia należała prawdopodobnie do królowej
1388 r. - spłonął dwór królewski, czyli drugi zamek we wschodniej części miasta. Nie zachowały się niestety informacje kiedy go zbudowano, a mógł być nawet starszy od budowli na Górze Zamkowej.
1395 r. - królowa Jadwiga nakazała rozebrać spalony dwór, a na placu przy nim wzieść szpital dla ubogich
1399 r. - rozpoczął działać Szpital św. Ducha, który prztrwał do dziś. Może być zbudowany z murów drugiego zamku, a stoi na lub przy jego fundamentach
1401 r. - po śmierci Jadwigi w zamku bieckim król Władysław Jagiełło zaręczył się z Anną Cylejską
1439 r. - w zamku Władysław Warneńczyk spotkał się z królem węgierskim Albrechtem Habsburgiem, tutaj także zawarł układ z zakonem joannitów
01.08.1475 r. - na rozkaz król Kazimierza Jagiellończyka władze grodzkie ze starostą zostały przeniesione z pierwszego zamku do nowej siedziby. Król zarządził też rozbiórkę starego zamku. Można przypuszczać, iż warownia była w złym stanie i nie opłacało się jej naprawiać. Nie była też przystosowana na odparcie ataku z użyciem nowoczesnej broni, a w razie zagrożenia mogła być wykorzystana przez wroga do ostrzału miasta. Dlatego też nową siedzibą starostów bieckich został trzeci zamek, po wschodniej stronie miasta, również poza murami miejskimi. Wybudował go starosta Jakub z Dębna
1502 r. - istnieje dokument, iż Jakub Siekliński z żoną otrzymali zezwolenie na wykorzystanie kamienia z pierwszego zamku na budowę domu wójtowskiego. Tak powstał budynek z wieżą zwany Grodem Starościńskim, a wcześniej Wójtostwem, uznawany za czwarty zamek w Bieczu


1641 r. - sejmik w Proszowicach podjął uchwałę o przeniesieniu z trzeciego zamku sądu grodzkiego i wszystkich akt do wspomnianego wyżej Grodu Starościńskiego. Hrabia Jan Wielopolski przekazał więc zamek zakonowi oo. Reformatów, którzy mieli walczyć z arianami, a także skarżyli się, że ich stara drewniana siedziba jest w złym stanie, narażona na ciągłe wylewy Ropy. Rok później na jego miejscu wybudowano istniejący do dziś kościół (obecnie kościół św Anny) i klasztor reformatów (franciszkanów). Pamiątkę po zamku - rzeźbiony w kamieniu orzeł jagielloński z datą 1487 wmurowano w Szpital św. Ducha.
1877 r. - odsłonięto zachowane w ziemi fundamenty i na ich podstawie naszkicowano pierwszą rekonstrukcję zamku na Górze Zamkowej
1958 r. - badania archeologiczne placu przy szpitalu św. Ducha doprowadziły do odkrycia fundamentów dwóru królewskiego wzmiankowanego w 1395 roku.
1961 r. - na Górze Zamkowej rozpoczęto prace archeologiczne.

Legendy i podania

Bibliografia